Dostluğa S/övgü

ben sadece fotoğraflar eskir sanırdım
meğer anlar da eskirmiş ya da eksilirmiş zamanla...
bugün senin doğum günün lakin küskünüm
gelsem ben/ gelmesem sen azalırdın
kişi kendine kılıç çekmez
çekse bile deşemez
belki de bu en sahtekar yanıdır insanın

anla işte yok gücüm
ne gelmeye/ne deşmeye



dile kolay tam yirmi sene
aynı ahıra koşan iki hovarda...
sahi hangi fasıldan sonraki fasıla savurdu bizi buralara...
ne vakit sustuk dostluğu da
muhabbeti tost eyledik hayatın çarklarına...

paylaşmayı yoktan öğrenmiştik oysa
bir ekmeği bölüşen/her yokluğa göğüs geren
korkmazdı elbet vardan
insandı /insanlıktı var ile yokun üstünde olan

ama ekmeğe benzemiyormuş hayat
ve kendine bölünemiyormuş insan
ne yapsa/ne etse kurtulamıyormuş yalnızlıktan...

bilsen kaç vakti harcamıştık sen akitlerle boğuşurken
ki ben beceremezdim
kırık dökük düşlerimdi hep kumbaramda biriken
-ve bir çoğu senden-

şimdi ne senin/ ne benim birikimim
satın alamaz o anları yeniden

adam olayım isterdin ya
bir türlü atlayamadım
adamlıkla insanlık arasındaki o incecik ipten
sırf dostun kalabilmek ve hep yanında olabilmek için
bir cambaz gibi/sürekli
o ipin üstünde yürüdüm ben
-belki de yorgunluğum ve yokluğum bu sebepten-


hülasa/hiç adam olamadım
hatta hiç bir halt da olamadım aslında
hep şişelerin dibinden baktım hayata
belki sırf bu sebepten gözümde büyüyor hayta

laf aramızda ben hala / kırıklarımdan özene bezene
kumdan kaleler yapıp ellerimle aşkı yerleştiriyorum içine
ve her seferinde ilk dalgada
o bozamadan daha /yıkıp geçiyorum bir tekmede
dalgada bir kahkaha
o bile gülmekten kırılıyor bu salaklığıma
belki de bu salaklığım engel adamlığıma


demem o ki dostum/ iyi ki doğdun
iyi ki oldun da ben olmadığınla yoğruldum
bilirim devran kazananların
olsun varsın
benim de kaybetmek olsun harcım