Duhan

Rüzgârı esiyor vakitlice yüreğimin

acıta acıta söküyorum yaraları

bardağı taşmış, çatlamış yüreğimin

sarkan acılar umursamaz/sızca

yakıyor yattığım yeri, toprağı, döşeği

eşiğine düşüyorum gri bulutların

aşksızlığa tecrit edilmiş parçalarımı

kurda, kuşa yem veriyorum sadaka

niyetine.

melekler omuz veriyor takâtsizliğime

ölüm orucu açlığıma

anam, babam ağlıyor ardıma

ak duvağımı örtün yüzümün kimsesizliğine

daha doğumu olmaz sabahın güneşine

Duhan dağların karı serper

alnımın birikmiş yazgısına

budanmış ütopyası sevdam

dumanı tütüyor hasreti yarenin

uzağımdan.

çok değil, az körpecik sevgi sürün

yaren kokusu sinsin saçlarıma

yalnız kalırım toprağın karanlığında

anam, babam ağlasın ardıma