Dünya Nüshası

1439. nüshaydım

gaybdan gelip parmak uçlarında konakladım

annemin sesinden dökülen ayete'l kürside yıkanıp

zamanın telaşına bir şiirle yakalandım

1439. nüshaydım

sesimde örselenmiş ağıtlar

ve dimağımda kekeme satırlarla dünyaya baktım

dedim dünya

dedim bıkkın ve ahmakça

galip gelişime mağlup olduğum her savaşta

dünya dedim

dedim ve çekildim 1439. nüshaya

dedim burası üzgün atlar ülkesi

nal sesiyle irkilmeler sarsıntısı

bir salıncak telaşında koştum bütün balkonlara

dedim dünya

dedim haylaz ve umarsızca

yaslandım bir mateme

çingeneler def çalmaya başlamışken

dedim burası gayya

(haşa)

dilim yeni yeni sözcükler öğrenmeye başlamışken

1439 adımda turladım bilincimin üstü kapalı hâllerini

odalara misk döktüm

ayna gördüm her duvarda

dedim dünya

bilincimin son nabzında atan yaraya

-1439 defa öptüm ağzındaki güleç uykuyu-

sen uyudun ben uyandım dünyaya

bir derviş edasıyla üfledin ağzımdaki alaza

dedim dünya

sen çıktın bütün yolların sonuna

1439 defa vurdun

su içmeye inmiş rüya körü göz kapaklarıma

derviştin

asrımı dünyalık heveslerinin ayağına devirdin

dedim dünya

dedim ve çekildim gözlerindeki o yusufî kuyuya

1439 gün bekledim gökten düşecek üç elmayı

havva değildi adım

-yasaklanmak neden-

neden kesildi ellerim ben züleyha iken

dünya dedim çetrefilin batsın

kalksın örtüsü yusufî güzelliğin

bir kuyu da ben inşa edeyim

düşeyim menziline bedevilerin

bulsun beni de gömleğime sürülecek gözlerin

1439 nüshayla kapı kapı dolaştı dünya

dedim 'el'an / dedi tuğyan

sular seller altındayım el aman

dünya kadar öptüm alnıma sürülmüş ayrılığından

kutsandı gidişin

kut sandı seni zaman

Bildi dünya seni en çok ben sevmiştim

Ocak / 2019