Dünyalık Şiir

-monolog- 

1439 satırla durdum kapında 

günlerden bir nisan güneşi 

bana şiir okuyan sesinle vurulan bir vakitti hizasında durduğum o akşam nöbeti 

dedim korkuları var insanların 

bu ırmak yatağına uzatma gölgeni 

dedim dünya bir körebe mizanseni 

gelip bozma düzenimi 

-diyalog-

 1439 defa direndim dünyaya 

ilmeği kaçan bir hayatla söküldü kalbim 

dedim kalbim ulu orta 

bağışlanmak ne büyük umuttu oysa 

dedim kuyudan çekilen su gibi yabancıyım dünyaya 

kayıp bir nüsha 

en derin yara 

yoklukla varlık arasında flu bir rüya

çıkışı sordum sonra en yakınımdaki yabancıya dedi burası dünya yoramadığın o rüya çıkmazında ağzında öğüttüğün bütün sözcükler adına beklemekle sınandığın yer 

ellerinde dünlerin telaşıyla dikilip durma karşıma 

dedim kavlamış bir yaradan düştüm ben buraya 

bu yüzden yadırgandım ve ademce küstüm bu kalabalığa 

sus dedi öfkeyle 

içindeki sesler çarpmasın duvarlara 

hâlâ buraya inanan insanlar var anla 

sustum 

ve içimin mahzenlerinde kendime bir saklambaç oyunu buldum 

uyudum 

bir rüya saatince dünyayı unutup kendimde seni yordum 

-alıntı- 

(sana çıkan yolları onda yürüdüm Allah'ım 

onda gördüm elestten kalma tüm güzelliği 

dedim sırtımda büyüyen derin yaram  bu 

ben susuyorum Allah'ım sen onu koru)

 28 Ocak 2019