Dünyamın Tavanındaki Ufacık Çatlak

Uzak diyarlar düşledim acından arınmış

Bir güneş düşledim sabahlarıma doğan senin suretine boyanmamış

Denemelerim yenilgilere

Yenilgilerim sapkın bir tutkuya dönüşünce

Anladım

Daha var olmamış ki senin varlığını silebilecek bir yok oluş

Ah ki ah

Her çabam nasıl da boşunaymış

Dünyanın çatısındaki

Ufacık bir çatlak sanmıştım ben seni

Olmaması gereken ama büyütmeye de gerek olmayan ufacık bir çatlak

Birkaç fırça darbesiyle gereksiz tüm izlerini kapatıp

Atabilirim sandım seni hayatımdan

Ama

Gözlerimi esir edip tavandaki o ufacık çatlağa

Unuttum gerçekliği

Unuttum

Artık yeni gerçeğimin ufacık sandığım o sızıntının şekillendirdiğini

Sonunda

Bırak tavandaki o ufacık çatlağı kapatmayı

Tırnaklarım parçalanana kadar tırmalayıp iyice belirginleştirdim teslimiyetimin resmini

Yıkıntılara özenmiş bir evsiz gibiyim şimdi

Kafamın üzerinde zorlukla ayakta duran parçalanmış o çatıya evim derim ben

Dayanamayıp hasretine ölüm dilerken dilim

Dilime inat

Yine de yaşama tutunurum

Anlayacağın

Böyle acınası bir hayata tutunmaya çalışmak sanma ki cesurluktan

Cesurluğum bile aslında korkaklıktan

Ölümle acım diner diye her türlü intihar atılımından kaçınmam

Halen yaşıyorum ama

Yaşamamın tek sebebi sensiz kalırım diye korkmaktan