Düş Tekerleri

Sessizliğin kınında kılıç

Demden çöken tortuda...

Birbirine kenetlenmiş hisler, dilden dudağa dökülen

Rampalara neş’eli salıncaklar örerken

Baş etmek isterken çıban gibi sızlayan sancılar

O da akan bir ırmak yüz çizgisinde

Lâkin sendeleyerek

Lâkin kalabalık

Güvercin kanatlarında düş çarkları

Toprağı sık dokurken

Buyruğun tohumlarını nazik nabızla işitir

Sözümün üstünde ruh pınarı

O da akan bir nehir gibi

Dergâhların fısıltısı gibi

Lâkin tırmanan

Lâkin kavurucu

Hürriyetin ruhuma biçtiği kıyafet

Aşkın zarif bedeni

Maya tuttukça gölgesi

Gözlerinde fırtına misali kabaran deniz

Aynaya gerilen yay

Ok’unu sal

Derinliğin kokusu nefes alsın özlemde

Her düğüm bir uyanış

Aklın koynunda

Can bulan kelimelere kalbim açılır

Yüzüm dönük sana

Öyle bir şehir ki ense kökümde

Gemiler liman arar yollarında

Baştan ayağa donanmış ağaçlar

Ve suskun bir bebek

Mor dudaklarda

Basamak basamak

Yüreğime sinen şiirlerin olgunluğuna erdim

Göğe uzanan ozanları gerip İstanbul’u dinledim

Kıt zamana akıl almaz süratle doğdular balıklar

Düzgün, uslu

Dilinin altında

Bir tanem