Ekim Vurdu Yine Sol Yanımdan

dokunduğun çocukluğumu y/arala bugün
kopar at elimi kanatan uçurtmanın ipini
yalaa dudaklarımın kıvrımlarında kalan
pamuk şekeri
zaten hiç çocuk olmamıştım ben
yarına hevesle koşarken
bu yüzden mi özlemim düne
hiç düşündün mü anne.

ömür çekilirken miadı dolan takvimden
umuda asılır içimdeki maviler
dik patikalardan yuvarlanırım
dövündüğün dizlerine
içimde veremleşir zerzenişler
ve yine zeytin zamanı
ekim'i seyrederim
köhne kalbimin penceresinden
yarılan sularda yüreğim dibe vurur
tükenirim yalnızlığın dehlizlerinde
yer ve mekan artık durur

hayatın perdesi çekilirken
son replikleri oynuyordu beden
acı taşıyordu vagon vagon,son istasyona
sisli bir bulut geziyordu
sonbahar akşamlarında
yüreğimde kocaman bir yanık
başımda ebabil kuşları
ölüme aralık
hak savaşçısı yitiriliyordu
hayatın yekpareliğinden

toprak ekimdi
menekşe gözleri ömür
güneş sönüyordu artık başak teninden
oysa
oysa
zamanında ne kadar çok sevinçler taşıyordu
n/asırlı ayaklarıya hayatın pervasız basamaklarına
güz sancısı göğsünde
bir evlat süt beklercesine
çare oluyordu bir bebeğe
yok hayır bu hiç de adil değildi
bu savaşçı kimliğine
bu gidiş
bu tükeniş
bazen gülüyordu,kaderin ağzıyla
ve duruca akıyordu hayat deresinden
fütursuzca asılışı yaşama
aslında asilliğinden
işte bu yüzden
ben şavkımı kaybettim
küstüm evrene
yıldızlar mat
mehtap aşksız
limon sıktım,kavanoz dipli dünyaya

bir huma kuşuyum şimdi
başıma vuran ahşap bir tavan arasında
adımlarım geri sarar makarayı
saçlarımın aklarında,geçmişten paslı bir toka
kulaklarımda buruk bir ses
boğazımda acı bir nefes
pişirdiğin tarhana burnumda
tokum hala
içim kara bir ana dolu
yalpa vururum sağa sola
gıcırdar tüm hatıra


gidişi esrar
ekimdi rüzgar

baba bugün, annemin ölüm yıldönümü
ve biliyorum ki
ne ilk,ne de, bu son yaprak dökümü
dik yokuşlu bir aile mezarlığında artık eviniz
yalan hayatın oyunu bitince
bizi de bekleyiniz.....



v