Elli Keder Kuşluğu

oyulmuş iniltilerden düşüyorum
ellerimle kedi merdivenlerinden
uslu gemiler taşıyor yükümüzü
uzak kıyılar evim dediğinden beri
evdeşiz saçaklı geceyle
ağlaşan dilsiz sırım göğümüzü tutan
kadırgadan incinen ezgiler dökülüyor
kaygısız bir acıya yakılan
dün değilse yarın, olmasa da bir ömür

sormadı sabah,
kavuşunca nedir beklediğin
kör küheylanın rahvan koşusuna yetişemedim
arınıp durulup harflerin hengamesinden üç harfe sığındığımı

hiç!

diyemedim

en çok denize verdiğim kendiliğimi
saçlarımın dalgasını
ellerimi kumların ayasına

göğerir baksan yüzüme çivitane
sabrıma özenip taşerir
içime esneyen günler doğardı

diyemedim

düşüyorum

tenha piroz kayalardan
adadın mı ki tutmuyorsun ellerimden