Emanet Hayatım (Azrail Koşuşlu Sevgilim)

Aydınlık zamanlara sor beni,
Hangi karanlık akşamlarda özgür olmuş bu ruhum.
Sor beni ey adı yüreğimde saklı, gülüşü seyyah sevgilim,
Hangi an beni anlamlaştırmıştır, anıları yaşarken simsiyah odamda.

Büyüttüğüm o masum sevdaları, zihnim kaldırırmı hatırlarsam,
Kurak mevsimlerime kaç damla sığdırabilmişim,
Hangi deniz kenarı anlatır o acı şiirlerimi sorsan?
Bilir mi yıldızlar neyin peşinden gittiklerini? Beni onlara sor.

Kimin avuçlarından kum taneleri gibi akıp gider bu emanet hayatım,
Dumansız geçen bir gün adı ver bana, aldığın cevaplardan.
Hangi rüzgara fısıltımı anımsayıp cevap verdin?
Beni kendine sor, var mıydım sende... hiç var oldum mu?

Elbet alışır bu ruhum birgün yok oluşuna,
Sensizliğe çizik atamamanın acizliğinede.
Elbet sürüp gider hayat acıların tenhasında,
Ve alışır benliğim yalnızlığın sınır tanımayan o aşinalığına...

Düşlere sor beni, seni görebilme ihtimaline asla erişemediğim,
O milyonlarca görülmüşlüğün son anına.
Kaldırımlara sor beni, her ayak izini avuçlarımda nasırlaştırdığım,
Hüzün katrelerimin düştüğü an`lara tanık olan gece lambalarına sor...

Beni bana sor, ey hayatımı emanetleştiren kalpazan sevişli sevgilim,
Dudaklarımdan çıkacak hangi söz kulaklarına dizginlenecek.
Ey! Hasretinin her saniyesi azrail koşuşlu sevgilim,
Masum sevdalarımın en büyük tanığı...
Bu ölüm senden bana kalan tek sermaye...