Esmer

sürgünde ölür
umut ;

kan oturmuş bileklerden kelepçe izlerine bakıp
esmer şişeler açarsın
bilmediğin lisanda konuşurken, buz tutan havuzlarda
uçmaya üşenen kuşlarla

titrek bir şarkı düşer diline
'bu şehir seninle güzel
gel ?'

gücüme gidiyor zira
memleket ve sen
bu kadar uzakken bahardan

öksüzlüğümden can kırıkları dökülürken hele
kar niyetine.




şubat'ta sevdim
gözlerine düşen kaldırım ışıklarını gözlerinden takılıp
kar izlerine

ve
üşürken ve düşerken sureti aşkın demine
çay bardağına sardık
avuçlarımızı

korkuyorduk oysa
akşamı okuyan minarelerin ışığından
her karanlık bir ayrılık şiiriydi, şairi meçhul



ve cümleler vururken şakağını özlemin
her gidiş

kan tükürüyordu
şehir kurnalarına gizliden

belki de
kan ağlıyordu evin zoraki yanan ışıkları

en kadim dosttu
sarhoşluğun dizleri boşaltan korkusu
bu yüzden boşalttık şişeleri, bu yüzden göçtük

sürgünde öldürdük
umudu
dilimizin bağcıklarını çözüp

esmer şişeler açtık
bilmediğimiz lisanda konuşurken, buz tutan havuzlarda
üşengeç kuşlarla...