Evren Düzeni İçinde Kaybettiğim Kimliğe

Hiçbir zaman yazılmayacak olan kitabımın ana karakteri değildi artık. 

Azad etmiştim. 

Ve sonsuz dehlizlere gidişine tanıklık etmiş,

Sesimi çıkarmadan vedasını izlemiştim. 

H'iç sesimdi artık,

Çığlık atsam, fısıltıyla dönerdi.

Boşluğa bakardım, yerini gizlemezdi..

Okurlar adıyla karşılaşmayacaktı bundan sonra,

henüz baskıya bile giremeden aklımın çürük odalarında eriyen kitabımın sayfaları arasında.

Adımlarımın içine gizlenen adına doğru yol alışımın aslında içime ulaştığını anlamayacaktı.

Zihnimin iç kapılarında, anıların bıraktığı tortuları temizleyecek bir yol elbet bulunacaktı.

Haykırışı belliydi evrenin;

"Yarın yine gün doğacak."

Çünkü yarım'ları saymazdı dünya düzeni. 

O tam'ken kendi rutininde,

Gün atlayışları arasında savruluşun önemi kalmazdı.

Nihayetinde yarım'dım.

Tam'lanamadım.