Evrenin Ortasında

Gözlerim,

mor gölgesinde gecenin.

Şehirlerim,

uykusunda yalnızlığın.

Sokak lambaları,rüya fedaileri,

adım adım seni arıyor sessizliğimde.

Duvarların siyam gözleri

sesimin üzerinde;

her taş bir sır,

her gölge bir sen taşıyor.

Rüzgâr,

yıldız tozlarını saçlarına seriyor.

Kasım soğuğu

dar sokakta bir ıslık; altı ritim, topuk sesleri

düş katili olur sevdama.

Her sokağım sana çıkar,

mavi bir deniz düşüne;

ve her dalga,

adını fısıldayan bir sandal gibi durur rıhtımlarda.

Ay, sessiz bir tanık.

Gecenin göğsünde içimdesin.

Bu sensiz yokluğun

ilk evresinde

sayısız kez tekrar ediyorum seni.

Yakamoz içimde acıyor;

beyaz ellerinin ortasındayım,
tüm gelgitlerimle.

Bir bulut geçiyor uzaklardan.

Her sezgi kalbimi titretiyor.

Ve ben seni beklerken,

küçük bir yıldız düşüyor

mor gölgelerden avuçlarıma:

Bir şehir kadar yalnız,

bir ömür kadar kısa…

Evren,

özlemimizi fısıldıyor asumanın ardından.

Rüzgâr, gezegenler, gökyüzü

hepsi birer tanık

kaybolan zamanın

dilsiz matemine.

Ama ben; her sabah

doğan güneşte seni buluyorum,

her akşam batarken

bulutlarda seni görüyorum.

Ve bil ki,

zaman ve mesafe

ne kadar geniş olursa olsun,

kalbim, sonsuzluk kadar senin.

Gözlerin,

mor gölgesinde evrenin

saklı bir giz

olsa da.

Tcpassenger_İErdoğan

29.11.2025/Ankara