Ey Umarsız Saltanat

Ey sürgün dağların yaban gülü; zamanı teğet geçen yalnızlığın içinde hangi kadim alfabe bu kadar vurgun ve de bu kadar suskun olabilir ki?
Ey hasret kokan çağın sevda yıldızı kim seni bu kadar sensizliğine
Seninle birlikte götürebilir ki?
Ey mahcup yüreğimin dört duvar arasında kalmış kilitli kapıların kırık anahtarı! Özgürlüğe beş kala nedir bu sancılar nedir bu azap?
Ey apansız vurgunların ağlayan kalbi! Nedir seni senden alan. Nedir her gece sır şafaklarında dünyayı kavuran aşıkları kıskandıran gülleri ağlatan serenat?
Ey umarsız saltanat! Ey ciğerimi dağlayan ateşler yakan hünkârın sabır makamındaki hicranı feryadım!
Nedir seni senden eden zindanlara salan, nedir seni kuyu diplerine atan?
Ey karınca yuvalarına su taşıdığım içsel mağaralarda ömrümü harman ettiğim nedir bu köhne savaş...