Eylemsizlik

Kafamda rasyonel dokunuşlar
Kaç çağ göç etti belleğimden
Kaç kez yolları ayrıldı ruhumun
Ellerimi ve gözlerimi de alın
İçimde hangi varlık konuşur
Aynı anda sayısız nesneye dönüşüyorum
Kafamda fosilleşen bir dünya
Sayısız ödevlerim var kemikleşmiş
Köküne inilecek bir yaşam
Sevilmesi gereken insanlar...
Hayat ağır bir şiir
Tüm mısraları hızla geçerken
Takılıp kalıyorum bu dizelere:
"o isteği beslemeliyiz!
ve ruhun köşelerini esnetmeliyiz,
sınırsız bir çarşaf gibi.
dünyanın ilerlemesini istiyorsanız,
el ele vermeliyiz."

Savaşımısız,yitip giden bir dünya
Ah eylemsizliğe itaat edenler!
Erken olgunlaşan cılız bir meyve gibiyiz
Ne gözleri okşayabiliyoruz
Ne tat verebiliyoruz
Büyüyoruz,çiçekler arasında bir yabancı gibi
Yollar anarahmine ayrılıyor
Güzelleşenler ve dalından düşenler



Sesler kaynaşıyor yüreğimde
Ne kadar çok isterdim Beethoven’a ulaşmayı
Hayatın ritmi kaçıncı senfonideydi
Oysa yalnızım ,avuntusuz
Dört yanım çıplak duvar
Dışarıdan gelen tek bir sese muhtacım
İnsanlık,suskun
Karanlıkta yürüyen bir nöbetçi
Uygun adımlarıyla...