Eylüldü

Eylüldü

telvelerde demlenen özlemim

yaprakları sarmalıyordu

sarıydı ama sıcak değildi

beklemek ve...

ve sonra düşmek beyhude

hatırladığım son uzaklığa

yakındım, oyalı bir mendilin

ellerimden kayışı kadar

göçün son kuşu göz kırparken

beyazlarıma

üşümüştü parmak uçlarım

unutmak istiyordum

hayatımın yarından öncekilerini

belki de yarını da çıkarırdım

ömrümün belirsiz kalanından

izin verseydi

kitap aralarında kurumayı beceremeyen papatyalar

şehrin hiç değişmeyen yanına

son birkez daha seslendim

ve o da bana

duyabiliyordum fakat dokunmak mümkün değildi

ağaçlara masal anlatan o sese

gitmeliydim artık

kurumayı göze alacak yapraklar

ve onlara yakılacak ağıtlar için

gitmeliydim ayak izlerimin yetersiz kaldığı

bir karınca adımı bu uzaklıktan

ve yürüdüm

gölgeler içinde

ardıma ne zaman bakacağımı hiç bilmeden