Fire Vermeden Uzat Gülünü

bir gül uzat sen benim incinmiş yerlerime

alevlerden ve hançerden geçirip

bir gül uzat

sevincimden çalayım kendimi yerden yere

pusatım yok, günüm merhem istiyor

korunaksız kaldım ben bu şehirde

gitsem mi, gelmesem mi sur diplerinden

tek bir sebilden bile sebeplenmedim

ah o kadar eziğim ki

imkânı yok, kimse kurtaramaz beni

şahmeran’ın şerrinden

meyvesinden kovulan bir hurma ağacıyım

merhametsiz bırakıldım allah indinde

çünkü kuşlar alnımdan hızla uzaklaşıyor

kokain ve ince keder ruhuma sırnaşıyor

medet umsam, karacaoğlan ne der hâlime:

-beyhûde harap etme kendini be bünyamin

üryan geldin, gene üryan gidersin

sana kaldım, ay-ışıksız sana kaldım

kıtlıkta karanlıkta kırmadığım sevgili

ölmemeye elde fermanım yok ki

fire vermeden uzat gülünü

kutsamadan acıyı, acıdan tiksinmeden

öp ölümümü

(*): Şiirli Çıkın, Eylül 2002, Sayı 28

     Yirminci Yüzyıl Türk Şiiri Antolojisi, 2004

     Eksik Kırlangıç, 2014, İstanbul, 176 sayfa