Fosil

desem ki
şu ıssız ormanın kalbine
söylenmemiş kelimelerin
yemyeşil ağacını dikmeli

sırf senin için...


ihtimaldir
zırhlı bir lodosun
arsız ve çırılçıplak heybetine
aldanmak da var


ferah bir şafak vakti
üslubunu bahar sanıp
pür telaş kanabilmek...


nasıl teğet geçmeli
tenine dikiş atan zamanın ağusunu
ve kamburundaki taşları

bilmem ki...


kim bilir belki de
hummalı bir ceylanın dilinden
mahur bir umut dökülür ellerine

ve suskunun fosilleşmiş kederine
ağır bir mana yükler.



H. Korkmaz
Maj 2025 Sthlm