Fotoroman

/Her nefes en izbe köşede bile bir iz bırakarak ilerler,
Ömür yolunda,
Ve her ömürde kafa tutar diğerlerine yaşanır kendince,
Roman tadında,
Kimi altın ciltli birinci hamur kağıtta,
Kimi döküntülerle dolu saman kağıdında.

Bazısı bomboş anlamsızlıktan ibaret,
Bazısı düşsel bir söylev kendi satırlarında./

Siren sesleri dışında tek tını duyamadığım,
Ay hariç şahidim olmayan,
Yıldızsız bir gecenin tam ortasındayım,
Sol elim en sevdiğim mereti dokundururken dudaklarıma,
Sağ elim tozlu rafların esaretinden yeni kurtulmuş,
Albüm kapağında.

Anımsamak!!!
Hatırlamak!!!

Ayalarım beni dinlemiyor yumruk yumruk olmuşlar,
Başım içinde ikamet ettiğim gecekondunun duvarları gibi,
Acı çektirerek bana çatlıyorlar,
Keşke bulutlar ağlasa da şu an yalnız bırakmasalar,
Beni/benliğimi/kederimi,
Yahut bir kadeh beyaza büründürsem,
Çektiklerimi.

Usulca açıyorum riyakar albümü,
İşte hayatımın fotoromanı.

Gözlerim ciğerimi yakmaya başladı bile,
Bu gördüğüm doğduğum zaman işte,
Hastahane yatağına dikişli çarşafında annem,
Solgun görünüyor,
Kucağında ben,
Gülümsemeye zorluyor çehresini annem,
Kolunda tutsaklığının bir diğer işareti,
Yarı boş bir serum şişesi.

Kelepir Anı:
İstanbul'un gelinliğini giydiği günlerdendi,
Dışarısı morga yeni kaldırılan bir ölü gibi,
Ya altı yaşındaydım yahut yedi,
Annem kirpiklerine inen yaşlarla,
Sarı odaların birine koyuyor beni,
Yanımızda bir bavul içinde annemin eski döpiyesleri,
Yakalamaya çalışıyoruz çalınan cenneti.

Biri daha var tabi doğduğum an yanımızda,
Evet;yüzü vaktinden evvel eğrileşmiş,
Büyük ihtimal on dört on altı anahtarından,
Güçten kesilmiş kollarıyla...

Kelepir Anı:
Babamın oto tamirhanesindeydik yine,
Güneş o gün belli belirsiz cömertti,
Eziliyordu umutlarım,
Büyük kırmızı chevrolet/nin altında,
Göz ucum duvardaki Cem Karaca'da,
Kulaklarım radyoda çalan ?'Tamirci Çırağı''/nda.

Önemli bir konuğu vardı sanırım babamın,
?'İki kahve kap gel,az şekerli olsun.''dedi bana,
Getirdim kahveleri ama dikkatsizlik,
Zarar verdim takım elbiseli adama,
Hiç unutmam yediğim silleyi o anda.

Tik tak sesleri ruhumun intiharı için mücadele verirken,
Bir sayfa daha çeviriyorum bezgin fotoroman albümünden.

Buda ilkokul öğretmenim,
Küt kesilmiş saçları ve uzun cetveli,
Ürpertiye sevk ederdi ben dahil herkesi,
Lakin yinede,
Eminim severdi beni,
Allah'ım isterim ondan esirgeme rahmetini.

Resmi vardır ama onunla ilgili pek anım yok,
En azından olanlar herkesinki gibi.

Bir resim daha,
Bir resim daha,
Deli gömleğini üzerime giymem için,
Bir resim daha.

Bu dokunsan ölecek zayıf erkek çocuğu ise,
Can kardeşim,
Belki hala yanımda olacaktı,
Ecel denen merete yenilmesine,
İzin vermeseydim.

Kelepir Anı:
Dünya senin benim kavgası mı,
Büyüklük gösterme çabası mı,
Tam anımsamıyorum,
Dövüşme sebebimizi,
Bizde iki kişiydik onlarda iki,
Katran karası bir lahza idi,
Gök çatmış kaşlarını üzerimize üzerimize geliyor,
İlk tattığım vakit zehirli sustalıyı,
Düştü can kardeşimin cansız bedeni,
Dağladı yüreğimi...

Evet buda sonuncusu,
Nur yüzlü ela gözlü bu hanımefendi,
Usumun en derin köşesi,
İlk ve son sevdam,
Yeni doğan bir hayalin çocuk sevinci,
Ağlamanın eşsiz masumiyeti.

Kelepir Anı:
Belleğimin en duru bölümündedir,
Saat sabahın yedi buçuğu,
Boş kalan omuzların oynadığı alanda,
Martılar bana kıs kıs gülerken denizin ortasında,
Bir tren garındaydım,
O gittiğinde!!!
Beni cemaatin sırtına yüklediğinde.

Son kez açtım son kez kapıyorum önsözsüz albümü.

Vakit tamam!!!
Kurtuluyorum artık senden,
Git!!!
Meçhule sürgün ol zamansızca,
Bu romanda kapanacak elbet sonunda,
Alacak baş köşede yerini,
Kimsesizler kitaplığında...