Garip Bir Hikaye

Garip bir huzur şu an ki,
Çalan bir derya misali kulaklarımda,
Tasvir olmuşum bu derin sularda,
Şairler beni yazmış hep,
Acılar yurdu benimkisi,
Öyle usulca, mavi ve ufuksuz,
Çöldeki bir kum tanesi sessizliği bu,
Ne gelen var nede giden,
Kelimeler geliyorlar sormadan hesapsızca,
Ve onlarla çıkıyoruz bu umarsız yolculuğa,
İstikamet tabiki sensin ey sevgili,
Ki sen bebeğim, milyonlarca damladan doğdun,
Şimdi seni kokluyorum havada,
Özgür kılıyorum ruhunu bu amansız karanlıkta,
Sonsuzluğumun sonu sende,
Bir kabus bu,
O fırtına dindimi artık ?
Esmer tenler neden bu kadar tatlı olur hep ?
Haydi bakalım ey güz,
Şimdi sıra sende, gel ve anlat
Nerelerdeydin bunca zamandır,
Beni sevdiğimle neden bıraktın hep yalnız,
Anlatın mevsimler, kışı nasıl yaşadığımı,
Yazın nasıl susuz kaldığımı,
Ve bir ilk bahar gecesiydi sana mühürlenişim,
Derin bir sancı hissettim kalbimin en kör yerinde,
Yaşadığımı hissettim o an,
Neydi bu denli farklı olan,
Sigara içercesine, şarap yudumlarcasına,
Geceleri sevmezken ey sevdiğim şimdi geceler oldum ben
Bir bebeğin gülümsemesi gibiydin sen
İnsan bakmaya doyamazdı sana,
Herşey sende düğümlenir, sende başlardı sonra,
Puslu bir yaz günüydü sanki,
Hiç olmamış olmasını dilerdim,
Ölüm gibi geldin ve hayat verdin bana,
Önce kemiklerimin kırılışını hissettim bakışlarında,
Sonra iyileştirdin gülüşlerinle,
Yahu sen naptın bana ?
Senin yüzünden herşey daha anlamlı şimdi,
Ben donuk bir alevdim,
Yakmazdım ama için için yanardım,
Şimdi dünya kavruluyor ey sevdiğim,
Duy artık yoksa sağır mı oldum ben,
Hep aynı şiir, hep aynı yol,
Ve bu son yakarışımdada söylediğim yine aynı,
Sen naptın bana...