Gecenin Kalbi

Karıncalara ziyaretgah bir ceviz kabuğuyum

Sabah kuşlarını çekiyor içimdeki karanlık

Hayat kokulu parmak çocuk

Çekip aldı beni içim küflenmeden

Geceyi soyuyordu yavaştan kuş sesleri

Göğsümden taşıyordu yaşamak coşkusu

Tuhaf bir rüzgara benziyordu

Sabahı iple çekmek

Yağmur damlaları görünmeden düşüyordu zihnime

Yıldızları un ufak edip kalbimde pişiriyordum

Yanık ekmek kokusuydu içimde parlayan

Gecenin kalbini söküyordu şafak

Öncesi

bir seher vaktiydi

Bir evi olmayanlar adına

İçimde kabeyi aradım

Simsiyahtı her yer

Ve

her birisi canlı insan kütleleri

Bir duvar gibi üst üste

Her rüyada yeniden can bulan

Kabuslarımdı kabem

Bütün taptıklarım adına

affımı aradım

Bir kağıt

Bir kalem

Harfleri de aradım yalan yok

Sonrası

Kabuğuma yaslanıp karıncaları bekledim

Onlar beni Ağustos böceği sandı

Ben ise onları çalışkan bir koloni

Sanmaktı karanlık

Sanıp

sanıldım

Gecenin kalbi

karanlığı teslim ettiğinde

Sabah kuşları aldı nöbeti

Şarkılar vardı gökyüzünü parçalayan

İçimdeki kuş korosu

hiç susmadı

bir de

yağmurun sesi