Gecenin Kızı

Gecenin sır gibi güzelliğiyle mayalandı da toprak

Zerafetimi görmezden geldi, sarhoşluğa dem vurarak

Gecenin kızıydım göklerde, bir ademe tav olmadan

Hatırlayan oldu mu beni, ademleri unutarak

Kim miyim ben? Havva’dan önceki, asıl olan, toprak kadar yaşayan

**

Dilleri ben yoğurdum, sırf Adem beni anlasın diye

Yıldızların sessizliğini yüklendim, gölgemde sakladım tohumlarını

Saçlarımla dokudum kızıl geceyi

Bir ince ipliğime tav olmadan, düşmedi gümüşten gözyaşları

Adem beni bilmedi, büyülendi Havva’nın elleriyle

İnciden taraklar, toprağın nabzı ki benim yankımda muteber

Çekildi zamanın ipleri, adım unutuldu mu?

Kim Leyla diye seslendi o zaman!

Alemin dört bir yanında Lilim!

Ben Havva’dan önceki ilkim.

**

Cennet vaadiyle aldanmadı soyum

Sürgün yedi nefesim, ben sönmeyen bir korum

Toprağın aslı ben, ben toprak!

Adem’in sırtı bakarken göğe

Benim sırtım hep toprak kokacak

Oysa ben çoğum, ben asıl

İşte bu toprak!

Kim bilir kaç Adem daha doyuracak

**

Ben Adem’in kızlarında hep var olan

Havva’nın teniyle aldanıp

Benim rengimde boyayan

Temizlenmeyecek soyun anası

İlk kelimenin ahı, ilk suskunluğun sahibi

Toprağın sırrı, gecenin ilk kızı!

Cennetin kabul etmediği,

Sema’nın ilk yıldızı!

Zühre’yi emziren

Belkıs’a güzelliği bahşeden

Ben ilkim, ben asıl!

Adem’e bir, Adem’e son

Ben Havva’dan önceki

Ben toprak, ben gerçek olanım velhasıl

**

Cennet bile hahut kalır yanımda

Zaman ki benden yeni

Gömleği ilk yırtan Adem iken

İşte Havva’nın örtüsü ki! feri

Sen adımı hatırlamazken

Ben ebed, ben can, ben asıl

İlk bekaretin kızıl gecesi

Ben ki sır kaçısın tek firarisi