Gitme

Sevinçlerim,gülüşlerim,hislerim,güvenim...
Hepsi paramparçadı seni tanıdığım gün.
Acılarım,kırılmış bir yanım,gururum ve kibrim.
Kalmıştık başbaşa acınasıydı hayatım.
Sonra sen geldin.
Viran şehirlerin,yakılmış limanların içine.
O kadar acımıştın ki hemen koyuldun işe.
Bilemem belki acıdın belki tamir edip içinde kalmaktı niyetin.
Oysa ben her tamirin ardından yeniden yıktım.
Evet korkuyordum ya tastamam olup yeniden yıkarlarsa diye
Hiç tamamlatmadım sana boşa gitti tüm çırpınışın.
Bırak öyle kalsın,dönmek için geriye olmasın gemilerim,
Bırak olmasın kapıları sağlam sandığım şehirlerim.
Yasınımı tutacağım?
Asla!
Tükenmişliğin, yitip gitmişliğin, bitmişliğin...
Bir gün gelip kendi kendine filiz vermedikçe yüreğim.
seher vaktiydi ağlıyordum 'iyilik tutmayacak elimi' diye.
Yaşlı gözlerimle yeniden baktım şehirlerime.
Beyaz bir gül vardı limanımda.
Ucunda bir not:'seni üzmeyeceğim'.
Seni aradı gözlerim uçsuz bucaksız boş kentte.
Senden başka kim derdi bana üzmeyeceğim diye.
Kim tutardı elimden,kime derdim sevdiğim.
Kim yüreği avucunda beklerdi karşımda.
Bu sendin, senden öğrendim adını güvenin.
Seni aradı gözlerim yanan limanlarımda.
Ama sen yoktun yitip gitmiştin çoktan.
Yıktığım şehrini,yaktığım gemilerini alıp gitmiştin.
Ve tastamam bir yürek bırakmıştın içime.
Haykırdım ardından hıçkırarak gitme!
Duymadın,duyuramadım
Korkularım var yine ya bu tastamam şehri yıkarlarsa diye.