Giyotin / Kılıç Sarmalı

sustuğum

kalıntısız bir tarih değil

onikibininci kuşağın yavrusu olsa da

bu bahar aynı günlerde gelecek kırlangıçlar 

özü değişmemiştir dönecekleri aynı yuvadaki çamurun

bundandır belki de

en çok sakız ve zeytin ağaçlarını severim

bin yılı geçse de

toprağa damar sürmeleri

meyveye tohumluğun tadını yüklerler

yarasının etrafını bin yılda kapatan

sakız ağacına benzer

ayaklarımın mecalsizliği

kanımın sol yanıma pek uğramayışı bundandır

o ağacın içinde kendini koruyan yara gibi

bin yıl önce de bin yıl sonra da sızı aynı sızı

bu kadar daha yaşasam diyorum kendime

yürümeyi kesin unutacağım

adım atamayışım

yüreğimdeki sızıyı hafifletmeyecek

duymuştum

giyotin

hep aynı yerden vururmuş

kılıçsa düşmanın hamlesine göre inermiş

sevdalık nasıl bir düşmanlık ola ki

kınından bir türlü çıkmadı şu kılıç

özümde var olan

tüm dillerin 

ortak hecesiyle sesleniyorum sana

kınında duracaksa o kılıç

bana yürümeyi yeniden öğret