Göğün Tavafı
Zaman,
bir masalın solgun yaprağını usulca çevirirken
sarındı sarılara kalemim
....
Şehrin acı gülüşü, rüyalarımı savurdu.
Avluların gizeminde rengi solmuş tepeler,
Serin bir yolculuğun mor gülüşünde,
Ay kayboldu.
Acı nehrin kırık aynasında,
gemiler büyüdü, her biri yara iziyle bezeli.
Rüzgarın hoyrat ellerinde,
sandıkların gizli çiçekleri, soldu ve
sessizce yere düştü.
Kayıp bir düşün kaybolan sesine,
Kuşlar çizdi.
-Ellerimde, hiçliğin cam kırıkları.-
Hüznün nefesi zonklarken,
Karanlığın soğuk yüzünde,
Uçurumla dans etti gece.
Gecenin sırrında sis perdesi,
Masumiyetin kızıl sarmaşığı sararken kalbimi,
Göğün tavafı başladı içimde.
-O ışık, umudun kanayan hançeri.-
Çığlıkların yankılandığı,
Unutulmuş bir bahçenin içindeyim.
Dalgın çocukların rüzgâra sevda taşıdığı iklimde,
Coşkulu yeşiller uyansa.
Yalnızlığın dipsiz kuyusunda,
Umut gülü, karanlığı aralıyor
yavaşça
Kocaman bir eyvallah şair.
Her mısran yaralı bir gül gibi açıyor karanlıkta. Ve biz de o gülün sessizce kanayan yapraklarında kendi hikâyemizi buluyoruz.
Eyvallah,
Dizelerin acının üzerine örttüğün bir ipek gibi narin ve derin. Şehir susarken sen konuştun, ay kaybolurken sen iz sürdün. Sessizlikten şiir damıttın, unutulmuş bahçelere ses verdin. Ruhunu kâğıda dokudun, bize göğün içimize nasıl tavaf ettiğini öğrettin.
Şairliğin bir tutku değil, bir teslimiyet sende.
Karanlık yüzünü gösterdiğinde geceye, sen kaleminle ışık tuttun. Bir çocuk gibi rüzgâra taş atan dizelerinde büyüdük.
şiirindeki bu derinliğe selam durur gibi, içten, kalpten, samimi bir teşekkürle
Eyvallah, şair.
Dibi görmeden, şiir Güneş'e çalmayacaktı. Sevgiler Tülay. Tebrik ediyorum.🥰