Gökyüzünün Öksüz Diliyle

sana bu gece

adını unutan yıldızlardan bahsedeceğim.
bir tanesi vardı,
ışığını ters yakan.
geceleri gövdesinden eski efsaneler akıtırdı
ve her hikâyenin sonu
bir suyun kendini unutmasıydı.

ben o suyum şimdi.

bir taş bile düşse içime
adını değiştiriyor aynalar.

bütün diller
suskunluğa çevrilmeden önce
tanrı kelimesi yazılmıştı ıslak bir kuma
ve ilk dalga
onu bile unutturdu.

sen diyorum,
sen kimsenin görmediği
yaprak altı ışığısın.
bir rüyanın terkisinde
adını kaybetmiş düş.
senin gittiğin yerde
saatler sadece kan lekesi
ve zaman
kendini kandıran bir su damlası.

ben geceleri
boş bir tabut gibi taşıyorum kalbimi
içinde yaşayan
adı konmamış bir kıyamet.

tanrı beni her seferinde
unuttuğu bir mektuba benzetti
ve her unutuş
bir çiçeğin kendini koklamasıydı.

aşk dedikleri şey
bazen yalnızca
bir kemiğin gövdesinde unuttuğu sızı
ya da adını bilmediğim
eski bir kuşun kanadında
unutulmuş yemin.

bütün evren
bir parmağın ucundaki yara kadar küçük aslında.
sen onu göğe çekince
adı "sevda" oluyor
yerin dibine batırınca
"hiç".

ben o hiçim işte.

bir kelimenin en karanlık yeri.
bir suretin yankısı.

adımı göğe asıyorum
bir yıldız eksiliyor.
kimsesiz bir sevda
bir tütün sarısı gece
ve kanayan bir aynanın içinde
kendime bakmayı unutuyorum.

şimdi susuyorum.

adımı göğe asıyorum,
bir yıldız eksiliyor.
ve o eksik kalan ışığın içinde
bir kemik gömülüyor yeryüzüne.

kimse bilmez,
evrenin tam ortasında
adını bilinmeyen bir ağrı vardır
ve biz ona,
aşk deriz.

bense
bir hançerin kırık ucuyum şimdi,
kendini unutmuş suyun
en derin yeri.

ve bil ki;
insan en çok
unuttuğu şeyin aynasında
yavaş yavaş silinir.