Gözlerim Asumandayken Her Şey Olmuş Olabilir

zaman incelmişti

bağrımda yükselip duran ateşi merak ederdim

kıvranır dururdum uykuda

uykumda kör cahil bir rüyaya kanardım

keramet sanırdım göktekileri, yerdekilerden kaçardım

ayak bastığım toprak filizlenirken ben Asuman’a bakardım

bilmezdim kimler gelip geçti yanımdan

ben hangi durakta indim, onlar hangi durakta bindiler

kimdi bu yangın tüpünü kafama boşaltan,

kimdi evimizi ateşe veren?

benim olduğumu söylüyorlar, inanmam

ama yine de olabilir.

gözlerim Asuman’dayken her şey olmuş olabilir.

sen bana ne yaptın Asuman

sana baktıkça kayboluyorum, düzensiz oluyorum

al da bu kalbimi evinde sakla,

cebimde bir anahtar gibi taşıyamıyorum.

parmaklarını getir Asuman, ince ve uzun olsun

tüm şiirlerdeki gibi, hasretle beklenen gibi.

bu elleri beğenmezsem al götür, senin olsun

o zaman bana daha mağrur, daha kırılgan, daha hesapsız

olan ellerini getir.

ellerinde bir ikindi falının yalancılığını bulayım,

köşe bucak ismimi sobeleyeyim.

elma dersem çık, armut dersem çıkma…

elmaaa! işte buldum, sobe!

ellerinde sobelendim Asuman.