Gözyaşlarımı Gözlerine Rehin Bırakıyorum Al Senin Olsun

Hıçkırıklarımı yıllarca içimde tutmamın sebebi,
belkide annemdir.
Ne zaman ağlıyacak olsam,
sus !
Bak baban duyacak !
diyerek eliyle ağzımı kapatmasını,
salya, sümük olup,
rengi solan fanilamın uç kenarlarına,
elimin tersiyle burnumu silme alışkanlığımı edinmem,
herhalde o günlerden kalsa gerek...
Şimdi annem yanımda yok !
ağzımı kapatan da!
ama;
Nedendir bilinmez yine hıçkıra hıckıra ağlıyamıyorum !
Acaba bir gören, bir duyan mı olur,
düşüncesi ile;
bedenimiz,
kafamız,
dudaklarımız,
gözlerimiz,
düşüncelerimiz birbirinden,
ayrılırken, pi tarihi denilen saatlerde;
Sahildeki karaya vuran dalgaların sesine,
vokal yaparken hıçkırıklarım kesik kesik,
derinden ah ve of çekerek,
yine çocukluğumdaki gibi elimin tersi ile,
gömleğimin uçlarına salya sümük burnumu siliyorum,
alışkanlık işte ne yaparsın alıştımı insan bırakamıyor,
ne rakı'yı !
ne balığı !
ne seni !
ne de kömür karası gözlerini.
Şimdi;
o...!
Soğuk, buz gibi !
Aşkımıza ihanet katan sözlerini,
hıckırıklarıma meze yapıp,
yıllardır,
alışkanlıktanmıdır nedir ondan olsa gerek !
sahilde;
ceketimin yakalarını havaya kaldırıp,
ellerim ceplerimde, ufuk çizgisini bakarken !
gözyaşlarımı gözlerine rehin bırakıyorum al senin olsun!..


Çobandan sevgilerle...