Gücüm Yalnızlığım Kadar Onurlu

Kimse bilmez, bazı yorgunluklar sessiz taşınır,

Kimi gözler parlar, kimi gözler içten içe solar.

Ben solarken öğrenmişim ayakta kalmayı,

Gölgesiz yollarda yürümeyi,

Kimseye tutunmadan düşmemeyi.

Kalbim kırılmadı sanma,

Sadece kimseye göstermedim dağılmalarımı.

Hiç kimseye anlatmadım yaşadıklarımı.

Anlatsam da eksik kalırdı bazı yaralar.

Ne kadar sevildiğim değil artık mesele…

Ne kadar unutulduğumla yüzleşmeyi öğrendim.

Eskiden biri dokunsun, sarsın isterdim,

Şimdi dokunulmadan da iyileşebileceğimi biliyorum.

Çünkü artık… gücüm, yalnızlığım kadar onurlu.

Bir sabah uyandım, içimde koca bir sessizlik vardı.

Ne kırgınlık konuştu o gün,

Ne de içimde yankılanan eski adımlar.

Sadece bir duruş vardı aynada,

Kimseden bir şey beklemeyen,

Ama kendine nihayet sahip çıkan bir duruş…

O sabah, en çok kendimi affettim.

Yıllarca “hak ettiğim bu muydu?” diye sordum,

Yanıt aradıkça daha da yoruldum.

Şimdi sormuyorum.

Çünkü artık bilmek istemiyorum neden olmadığını.

Olmamış çünkü…

Ve bazen olmayana tutunmak,

Olanı kaçırmaktan başka bir şey değilmiş.

Yalnızım evet,

Ama bu yalnızlık başıboş değil.

Yorgun gecelerin ardından gelen bir özgürlük bu.

Kimseye kendimi anlatmak zorunda kalmadığım bir huzur.

Sessizliğin içinde bağırmadan konuşabilmek…

İç dünyamla barış imzalamak…

İşte asıl güç buymuş, şimdi anlıyorum.

Artık güçlü görünmeye çalışmıyorum.

Çünkü zaten güç, görünende değil;

Kimse duymadan ağladığın yerde saklı.

Gözyaşımı içime akıttığım sabahlarda büyüdüm ben.

Ve şimdi o büyümüş hâlimle

Kimseyi suçlamadan, kimseyi umursamadan,

Sadece yoluma devam ediyorum.

Ben Artık kalabalık istemiyorum etrafımda,

Dert anlatacak birini de değil…

Dinleyecek sessizlikler arıyorum sadece.

Yargısız, beklentisiz, koşulsuz…

Kimseye anlatmadığım kırıklarım var,

Ama onları göstermemek

bana yük değil, duruşumun özüdür artık.

Kalabalıklar içinde bile içimdeki sessizliği seviyorum,

Çünkü o sessizlikte ben varım.

Gerçek ben.

Eksik, yaralı, ama dimdik duran…

Kimseye yaslanmayan,

Ve kimseye gölge olmayan bir ben.

Çünkü artık… gücüm, yalnızlığım kadar onurlu.