Gülmeyi Unutmuş Çocukları Seviyoruz

Hayat herkesi yoruyor masum değil ki, her gün dünden daha yorgun ve bezgin... 

Çok yorulduk biraz mola.!

Biz şimdi, 

Yüreğimizin yorgun sokaklarında 

Gülmeyi unutmuş çocukları seviyoruz. Kaldırım taşlarında kaybolan çocukluğunu arayan büyükleriz. 

Ağaçlarla konuşuyor, 

Gökyüzüne şiir yazıp, kuşların sesinden ezgiler dinliyoruz. 

Belki çok yorulduk, kaybettik eski heveslerimizi. 

Varsın olsun cigeram 

Eylülün hüzün kokan havasında uzaklaşıp, alabildiğince uzaklara dalıyoruz... 

Bir daha dönmeyeceklerin yolunu beklemek acı olasa da varlığını bilmek bile mutlu ediyor bizi... 

Biz hep zor zamanların eşiğinde kaldık. 

Demir prangalar vurduk yüreğimize. 

Dudak kıyılarımızda çiçekler açtı belki, içimiz her acıya ağıt yaktı. 

Sağa döndü ağladı, 

Sola döndü ağladı!. 

Gülüşümüz yaralıydı belki. 

Yinede her yeni günde yeniden öptük umudun gözlerinden. 

Yalnızlığın ellerinden sıyrılıp sevgiyle kuçaklaştık. 

Biz insanlığı sevdik. 

Saf ve duru... 

Her şeye rağmen 

Sen yinede elini koy yüreğine, 

tut çocukluğunun elinden yeniden gel. Olmazlarımızın sırtını sıvazlayarak 

Yeniden başlayalım.