Gün Şiiri

masumiyetin katledildiği o gün
masumiyet ellerinden çakılmışken çarmıha
bu durumda bile inkarı hiç geçirmezken aklından
inançla ölürüm inançsız ölmektense safında mutluyken
son nefesini verirken
her iklim mecburen kışa dönerken
sen doğmuşsun masumiyetin yerine
sen var etmişsin tekrar güzelliği, saflığı
beyaz çarşaflar serilmiş dünyanın üzerine
ay senin yüzünden parlak
güneş senin ışığından doğmuş o gün
seni gören kötünün yüzü kıpkırmızı utancından
zalim bir neslin,
benim yerime o yansın diyen bir kavmin
ortasına düşmüş okyanus gibiymiş için
kimse yanmazmış seni görünce.
kıskanç bir toplumun,
benim yerime o sevilmesin diyen bencil kalplerin
içine şırınga edilen sevgi iksiri gibiymiş sesin
kimse sevgisizlikten düşmezmiş seni duyunca.
iki kırık aşkı birbirine kaynaştıran
güzellikmişsin platinden
kırılsa da ilk gün gibi olurmuş senin eline değen.
insanlık tekerlekli sandalyeye mahkum iken
bir gün daha yürüyebilmek için neleri vermezdim derken
umutlara neşter vurulmuşken
aşk kankırana yakınken
dünyanın beyin ölümü gerçekleşmiş
makineye bağlıyken
fişi çekip çekmemek önemli değilken
ölmesin diye başucunda bekleyen kimse yokken
dua etmiyorken
bir refakat günü cehennemden beter iken
kurtuluş günü imkansızken
sen doğmuşsun işte
her şey ters giderken
her şey biterken.
kesme işareti ile ayrılmıyorken gözyaşlarımız vücudumuzdan
hiç bir soru işaretinin cevabı verilmiyorken
dünyanın sonuna konulan üç nokta olmuşsun
hiç bitmeyen
hep süren.
sonsuzluk senin güzel kız
kutlu olsun çığlıklarım bir kez daha senin
dünya senin.