Günlüğümden 2

Odam yoğun bakım ünitesinin karşı yanı
Gecemde sakin tek başınayım
Canım şiir yazmak istemiyor
Yinede huy can altında

Yoğun bakım önünde bir baba anne
Mütevazı duruşu
İman dolu göğsü ve içerde oksijenle
Hayata tutunmaya çalışan beyi

Hafifçe zile bastı kapı görevlisine
Bir defa daha yüzünü gösterin
Ne olur hasret burnunda
Dileği karşılanmadı kapıdan döndü
Gidiş o değil az sonra dönecek
Ne ilk ne sondu

Zamana direniyordu yüzdesi azda olsa
İmanı gümanıydı
Çektiği nefesler derin yardım diler gibiydi
Atıflar karşılık sız
Direnmedi fazla acısı yüreğine sindi

Baba annenin elini değil ayağının altını öpmek isterdim
Tarih yazmış şeceresi parlıyordu alnında
Böyle anneler var duyun
Bayrak nişanı dalgalanır şanında

Sordum hayat merdivenleri çok mu uzundu
Belkide altmış yıl bir gün gibi geçti
Aynı yastık hiç eskimedi
Söyleniyordu sevda dilinde

Bu vatana kan veren anneler
Yazdıklarım sizleri anlatmaya muktedir değil
Civanlarınız canlı sınırda göçükte
Vatan sathında

Baba anne gitti dönüşü yoktu
Ulu çınar devrildi anladım mahfilinde dinlenmek üzere
Gece sükunu siluetlere yansıdı
Bir mum daha söndü
Yerini sessiz dalgalara bırakarak
Tebessümsüz bulutların
Çiselendiği göründü ferman kartında.


2010-07-01