Güzel Günlere Dair

Kızıl atların
Battığı
Yere koşuyorum efendim...
Efendim
Sizde koşun!
Semsert adımlarla eğelim başını
Başını
Eğmez
Yokuşun...

İnsan bu efendim
Yıldız misali düşer mi gök kubbeden yere?
Düşüverdi bir raksla yüreğim
Göğsümden birdenbire...
Fecr-i karanlık kapladı her yeri
Bir yürek karanlığı bu...
Ve umudum bu karanlıkta,
Aşkın tanrıçası Zeus'un
Etobur karyolasına uzandı;
Dört insan yatacak kadardı...
Anam, babam, kardeşim ve sen...

-Sen kim misin?-
Sarıl yüklü omuzlarıma
Sana 'sen' diyelim gitsin...
Ama sende;
Küfredip paraya
Kapılarını açmayan saraya
Ve bir zindan karanlığında içe sığmaz aydınlığa
Küfredip koşmalısın !

Koşmalısın;
İnançlı,
Yıkılmaz,
Dürüst
Ve haklı !
Ve yaşadığı dava uğruna
Ölmeye meraklı...



Nerde?

Kızıl Atların
Battığı
Yerde !



Ve acaba bizimde
Bu yaşaması zor günlerde
Güneşin avlusunda anamız ağlar mı? Efendim
Galiba bunu ne sen bilirsin
Ne de benim;
Kara suyun aynasında kalbim...
-El bağlamış oturuyor-
Ve dört insan yatıyor efendim
Zeus'un bana bahşettiği karyolada
Anam, babam, kardeşim ve sen...

Ve bu yaşaması zor günlerde
Sen ve ben !
Yekpare yıkılmaz surlar örmeliyiz
Etobur dişlerine
Etten !

Anam, babam, kardeşim...

Ve bizim
Güzel günlerimiz için...