Hatırlanmak Üzerine

vaktiyle birer adsız olacağız

sadece

mezar taşları gösterecek

büyüyen yaşımızı

yaşarken

ne kadar hatra geldim diyorum kendime

kim hangi duygu içinde hatırladı beni

bir çetele yok elimde

ki

kime nasıl sorayım

fakat

belli ediliyor bir şekilde hatırlamak

ve diyorum

yaşarken böyleyse

belli etmemeler

toprağın altında nasıl nefes alacağız ki

yanlış anlaşılmasın

bugün doğum günüm değil

sadece

soruyorum kendime

ve biraz da hayal kurarak

şu an birilerinin aklında mıyım acaba

başardıklarım

başarmak istediklerimin

güneşin dik açıyla vurduğu gölgesi kadar değil belki

kızdığım

ve belki de bir sorunsala dönüştürdüğüm

akla gelmek için illaki başarmak mı gerekiyor

insan

ah insan

hep en iyiyi hatırlıyor değil mi

eminim

kimsenin sınıf ikincisini

ya da dördüncüsünü hatırladığı yoktur

fakat

onca sene sonra bile herkes

soyadı olmasa bile adını hatırlar birincilerin

öyle garip bir hayat işte

üçüncü kuşaktan sonra

büyük çoğunluğunun

mezar taşları bile unutulacak

ademoğluyuz

lafı aşka getirmesem

olmaz elbette

düşünün

hiç kimsenin ölmek için genç olmadığı

bir dünyada nefes alıp veriyoruz

ve birlikte yaşayıp ölememenin adına aşk deniyor

ve gün doğumundan gün batımına

sonra uykunda

soruyorsun kendine

bugün beni hatırladı mı

düşündü mü diyemiyorum

ki düşündüyse ne ağır bir imtihan bu yaşamak?...

birazdan dalarız

ölümle yaşam arası bir uykuya

belki bir de rüya görürüz

hatırladıysa eğer...

aşk bu ya

bitiremediğin cümlelere başlıyorsun işte

belki hiçbir zaman hatra gelmeyecek...