Hayat Acı Söyler Dost Kalmayınca

Hayat dipsiz bir boyut
Ve şekilsiz ırmakların düzensiz debisi.
Akıntısında yok olmak,
Ya da yoktan var olmak
hayatın ta kendisi..

Dünün eşgali belirsiz
Bu gece,
Karanlık sulara gömülü
Ulaşılması güç bir yaşam belirtisi.
Yarın,
Yosun kokusunda evlat acısı
Ve deniz anaları yine ışığa hasret...

Denizin yarasına tuz basan kuşcukların
Tüy tüy akan nefretine
Ne yapsın muzdarip martılar?
Dalgaların köpüğündeki maviye
Katran döken demirsi garez
Hizaya geçmiş bir parmaklık edasında.
Zavallı martılar yas turları atıyor tepede
Tepede ise kırk derece yalnızlık..

Yalnızlığına ağlayan bir bulut.
Son umut niyetine nakışlı
Üzerinde beyaz yazıları,
Dolaşır durur maviyi.
Soluk ve nemli mürekkebi,
Aslında
Benlik mintanı giymiş böceklerin
sırtlarından akan teri.

Karanlığın hüküm sürdüğü
Görülen bu alemin görülmeyen yerinde
Örüldü nicelerin ağı,
Aşkı yitirmiş insani kişiliklerde boş durmadı
onlarda güneşin ferini söndürdü.
Ay zaten geceden kacmışçasına uzak.
Rüzgarlar esmekten aciz,
Ve kocaman dağlar
Hangi saftalar unuttular...

Ortak lisanların unutulduğu
Seçmeli bir ders mi ki hayat?
Yoksa
Sigortası atan bir cümle mi?
Zaman daralıyor biten her cümlenin sonunda,
Unutulan her noktada.

Hastalıklı özneleri tedaviye vakit kalmadı
Koyu heceler muammaya kelime duruyor!

Şimdi,
Yeşeren küfürleri dalında bırakma zamanı
Çok zaman geçmedi çünkü,
Susuz fiilleri toprağa vereli.