Hayat ve İnsan

Çocukluğum aynı yerinde duruyor yüreğimin
birazdan taş atacak gibiyim karşı penceresine komşunun
birazdan anneme beyaz yalanlar söyleyeceğim çamura bulanan
ve birazdan en sevdiğim arkadaşımla kavgalar edeceğim

öyle küseceğiz birbirimize çocukça bir kaç ana kadar

Gözlerimin en hüzünlü bakışlarıydı akşam vakti
pencereye perdeler sıvanırken
sokakları susardı sevincimin
masallardan güneşli bir sabahı dinlerken yorgun babamdan
kirpiklerim tatlı bir uykuya tutunurdu usulca

ah nenemin ceviz kaplamalı sandığında
vakit bir başka hüzün söylerdi,
bir derin of ardından
hatıralar küflü naftalin kokardı

ben bilmezken sualsiz selamsızlığını zamanın.
buğulu aynada yüzümde çizgiler
ve bana yabancı bakan gözler
tarif eder gibiydi soğukluğunu toprağın

büyümek ummana salmak gibiymiş köhne bir sandalı
rüzgârı dilenirsin bitmez öteleri dalgaların
çırpınırsın meçhule.
hangi kıyıya varırsan yokluğunu anlatır ardına

gidersin .
bir solgun resmin kalır duvarda...