Hayatın Yeni Yüzünden

üzülme anne
kırağı düşmüş dudaklarımdan dökülen buz gibi sözcüklere
bana
yaşadıklarıma
ve yazacaklarıma sakın üzülme

öğrendim artık
mumları sönmüş bekleyişlerimle başetmeyi
g(s)özyaşlarıma bir sünger çekip
ağzı kulaklarında roller üstlenmeyi
insanları sevmeyi
sevdikçe
yalnızlığıma çekilmeyi öğrendim artık
biblolardan kanlı canlı dostluklar edindim
kimsesiz değilim

üzülme anne
takvimleri affettim
bembeyaz martılar düşleyip
var gücümle ruhumu gökyüzüne üfledim

artık yalnızım -emin ellerdeyim-

yılan gibi boğazıma dolanan ihanetlerin acısını öldürüp
intihar süsü verdim
arındım sadece
inan bana katil değilim

derme çatma anılarım
yastık altı halüsinasyonlarım
keşkelerle kavgalarım
ve susuşlarım kadar yürekliyim

az uz demeyip
dere tepe düzlediğim
olmazlığına inat edip
illa olsun dediğim her şeyden vazgeçtim

düşüncelerimin ütopyalarını kendime tapuladım
kireç tutmayan odalara girmek yok
başımdan gitmeyen sevdaya kulak tıkadım
hiçbir tene ilaç olmayacağım

neye yaslansam gizli hasarlarından üstüme yıkıldı
nereye b/aksam çıkış yolum kapandı
kapana kısılmış kalbimi
mumyalayıp sakladım
artık acımayacağım

üzülme
bir yanı eksik kalışlarıma
kaşları çatık yazgıma
hezeyanlarıma
üzülme bana

öğrendim artık
mezar taşlarının soğuk yüzünde kendimi seyretmeyi



04.46