Hayra Yor

uzaklara dalıyor gözlerim çok uzaklara
bizden geriye kalan tüm kelamlar
birikiyor kirpiğimin ucunda...


sarıldığım anılardan dökülüyor
aşk kokan tebessümlerin...
sığmayan acılardan sökülüyor ruhum...
gözlerimdeki onca yangın bile
ısıtmıyor yokluğuna üşüyen bakışlarımı...



zaman durmuş
yalnızlığımızın en ıslak zamanında
dili dönmeyen gamzelerim küsmüş
mutluluğumuzun en dilsiz safında...


tek söz iliştiremiyorum dudağımın iki yakasına
hatıralar duruldu
şairliğim sustu
notaları aynı yerden eksik
lal ağıtlar düğümlendi boğazımda...
dilsiz bir sevdayla düşen sessizliğimi
bağışla ey sevgili
inan kaş çatışların bile nefesimin avucunda
bağışla beni
bağışla suskunluğumu
bağışla ürkek adımlarımı
bağışla dilsiz bir sevdayla ömrüne düşen sesimi...


yanyana olmasada bedenlerimiz
kalmasa da bizden tek iz
biliyoruz ki
aynı gökyüzünde asılı yüzlerimiz
aynı yarada sızlar sözlerimiz...


bağışla ey sevgili !
hüzün karası olup sokul dudaklarıma
sökül ruhumdan sığmayan acılarla
yeterki
unut ürkekliğimin uzaklığını
hayra yor büktüğüm boynumu...
gecenin karanlığı yerine
bakışlarının sıcaklığını süreyim şifa diye
gülüşlerimin en ağrılı yerine
üşüyen sesimle giydireyim
çıplak yüreğimi
ve sevdamıza dair bir resim çizeyim karşı dağların tam göğsüne...


bilmiyorsun
ben hiç değişmedim
senin olmaktan hiç feragat etmedim
dilimin ucunda büyüyor sesimin tonu
suskunluğumda yaşıyorum sevdanın koyusunu
korksam da
konuşamasam da
her geçen gün dilimin altında büyüyor özlemlerim
sana hayatlanıyorum
sevdana dili dönmeyen sözlerin nemli yatağında...