Henüz Gelmeden Önce Bile

Gelsen…

Bir gece vakti, kimseler bilmeden,

Yalnızlığımdan içeri girsen…

Gözlerin gözlerime dokunsa usulca,

Ve Bir ömrün sustuğu yerden

Konuşsa sadece kalbin…

Kırgınlıklarımı öpüp alsan ellerimden,

“Geçti” desen, “buradayım artık…”

Ve ben sana, her şeyin bittiği yerde

Yeniden başlasam.

Çünkü bilirsin,

Bazı aşklar yıkılmaz,

Sadece susar.

Sen gelince

Konuşur yeniden.

Ve ben,

Kalbimde açtığın o eski yarayı

Sevdanla mühürlesem…

Unutsam bütün geç kalışları,

Seninle doğsam yeniden.

Bir çayın buğusuna karışsa nefesin,

Sabahları adınla uyansam,

Yastığımda kokun kalsa

Ve gece, seni özlemek değil

Sana sarılmak olsa…

Anladım ki,

Sevda dediğin şey

Yanımda olduğunda susuyor,

Ama gittiğinde

Bütün şehir seni bağırıyor…

Yüzüne bakarken zamanı unutsam,

Saatler değil, gözlerin anlatsa bana geçmişi.

Sana her baktığımda

“İyi ki” diye içimden bir dua geçse sessizce.

Birlikte susmayı öğrensek önce,

Sonra o sessizlikte

Kalbimizin attığını duysak ikimiz de…

Ne söz gerek ne yemin,

Bir bakışa tutsak etsek bütün sözleri.

Bir sokak lambası altında beklesem seni,

Yağmur yağsa, ıslansam

Ama içim ilk kez üşümese.

Çünkü sen gelsen,

Ben orada ilk kez

Gerçekten var olsam.

Ve bir gün sorarsan bana:

“En çok ne zaman sevdin beni diye?”

Cevabım şu olurdu sana:

“Henüz gelmeden önce bile…”