Her Şafakta Sana Soyundum

Törpüledikçe yokluğunun dallarını eskiyor dizginleri aşk desenlerimin
Bir mevsim daha çalıyor yorgun gövdemin kapılarını, tükenişlerdeyim
Sınanmış umutların denizlerinden boş çıkmakta ağlarım, öfkelerdeyim
Düşlerin hasatlarını kaldırdım ovalardan, kervansız aşkın göçlerindeyim.

Mor yontularla avutuldum yıllarca, sevişmesiz gecelerde kırıldı coşkum
İncinmiş kanatlarla dolaştım coğrafyamı, hep kendi kuytuma sokuldum
Aşkın künyesini aradım yıllarca, alnımı ışıtan her şafakta sana soyundum
Çileli bir ömrün camına çarpan kelebektim, önce cennetinden kovuldum.

En ağır sevgilerin bekleyişleri olsa da içimdeki sızı, aynalara küsmeyeceğim
Aşkın denizlerinden boş dönse de beklediğim gemiler, sana gel demeyeceğim
Yalnızlığın kirli yorganı üzerimde, sensiz kış olsa da mevsim, üşümeyeceğim
Tutundum düşlerin terkisine, vurdukça kirpiklerim birbirine, seni düşüneceğim.

Ah yar, nefeslendikçe sana kanasın isterse tenim, sensizken söyle nereye gideyim?
İçimin dehlizlerinde büyüyen bir düş damlasısın sen, uzatıver ellerini sana geleyim
Ört seven yüreğinle gücenmişliğimi, kabuk bağlamış tüm yaralarımı temizleyeyim
Firari umutların yataklarını aç bana, yeni sabahlar olmadan seni hücrelerime çekeyim.