Hiçbir Şey

takvimler günleri göstermiyor artık

kapanıp bir daha açılmayınca

ruhumdaki o mevsimi kayıp çiçek.

adın ağzımda eksiliyor git gide
bir harf, bir ses, bir hece

ve kelimeler... ve sonra her gece

aynı yerden susuyorum seni

istemeyerek.

sana benzeyen bir gölge
balkona her akşam gelip 

karşımda oturuyor hiçbir şey olmamış gibi.

neresinden baksan
yarım bir cümledir bu.

unutulmuş bir yoldayız şimdi

bir yanımız buğday başaklarını titreten rüzgar

bir yanımız dağlara yaslanan ova

ve önümüzde 

biraz yarım 

biraz fazla eksik bir hayatın içi.

kimse duymuyor aramızdaki kırgın dili
ama kuşlar biliyor onu,
çünkü her sabah
senin adını bırakıyorum havaya
bir kuş alıp götürüyor
bir daha geri getirmiyor.

sanırım özlemek
hiçbir şeyin yerine oturmadığı
bir evin içinde
aynı cümleyi yıllarca söylemek gibi
ama kimsenin duymadığı
bir sesle. 

bazı insanlar...
bazı cümleler...
tam içinden geçerken ömrün
orada kalıyor ruhu insanın.

şimdi soruyorum sana 

sağır ve dilsiz bir ağacın işaret diliyle

dalıma kurduğum

salıncakta sallanıp duran çocukluğun

hep aynı yerden bakan masumiyetiyle

neden yokum kalbinde?

kimse bilmez
ama insan en çok kendine uzaklaşır,

insan en çok
susarak büyüyor bazı günler
susarak eksiliyor
eksilerek bir şey oluyor işte
ya da hiçbir şey.