Hiçliğin Avuçlarında

(Bir Tek Gözyaşı)

Zaman geçer..

Ve biz Gökyüzünün 

Görünmez terazisinde

Bir nefes kadar ağır

Bir toz zerresi kadar 

Hafif asılı kalırız

Hayat bazen bizi 

Öyle bir eşiğe getirir ki

Adım atamayız ileriye

Dönemeyiz geriye

Bir sınırda

Bir boşlukta bekleriz

Beklemek..

Kendi varlığımızı 

Sessizce tüketmektir

Zaman geçer..

Umutlar kuruyan bir Nehrin

Çatlak yatağına gömülür

Biz de gölgemizin altında

Yavaş yavaş çözülürüz

Geç kalırız çoğu kez

Bir bakışa

Bir dokunuşa

 Bir merhaba kadar kısa olan hayata

Geç kalırız kendimize

Kendi hakikatimize

Sesimizden yoruluruz

Sözlerimiz bize yabancılaşır

Yılları harcarız

Zamanı hoyratça savururuz

Sanki sonsuzmuşuz gibi

Oysa her an

Bizi hiçliğe biraz daha yaklaştırır

Hatıralar..

Siyah,beyaz yankılar gibi 

Çınlar zihnimizde

Onları bir sandığa kilitleriz

Ama acılarımız

Ruhumuzun en sadık sırdaşıdır

Biz acıya tutkun

Bir varoluşun çocuklarıyız

Bir fotoğraf karesi kalır geriye

Yarım kalmış bir gülüş

Tamamlanmamış bir bakış

Ve biz..

Çatlak bir duvarın gölgesinde

Yalnızlığın soğuk nefesiyle sarınır

Kimsesiz kalırız

Zaman geçer..

Biz geçeriz

Ömür biter

Ve geriye yalnızca bir iz kalır

İsmimiz..

O da bir gün 

Silinir rüzgârın hafızasından

Sonunda..

Bir tek gözyaşı kalır

Hiçliğin avuçlarında 

Ebediyete düşen

sevay