İçimdeki Esir

İçimde,

Sonsuz işkence gören bir esir
Öyle titriyor ki ışığa...
Bağıramıyor, 

Hak edilmiş hükmünü kimselere.
Hepten teslim,

Vicdan gardiyanlarına.
Açamaz da kapılarını ziyaretçilerine.
Ağırlaşıyor zincirleri,

Güneş doğdukça.
Söndürmemeli ama,

İçindeki umut yangınını.

Parlıyor yine de menekşeler,

Zifiri karanlıkta.
Arıyor gözleri,

Aralarındaki solmuş kasımpatını.
Nafile ki,

Dökülsün gözyaşları toprağına...