İçime Düşen Mayıs

Bir çocuk sessizliğiyle geçer içimden,

gözlerinle aynı akşamı büyütür içimde...

üşür kalbim, adını anarken rüzgâr,

savrulur saçlarımda eski bir masal 

Bir gülüşün 

sokak lambalarının ışığıyla buğulanırken,

yorgun bir beste gibi asılır şimdi 

yalnızlığımın eşiğine.

Çocukluk düşlerim bile

senin yokluğuna ağlıyor artık.

Dalı kırık bir ağaç susuyor gövdemde.

Ve seher vaktinde,

bir çocuk kalbimle yürürken efsûnlu izini 

göğümde savrulur bir "kûh".

Ey yârim, içime düşer

bir Mayıs ,

serin ve 

sessiz.

Gözlerin ki

bâzûmda ince bir sızı,

her bakışınla düş olur,

bir "âh"ta büyür isminin yankısı.

Tenhâ gecelerde

bir yel eser "kevser" tadında,

adını her anışımda

göçer kalbim gurbet diyarına.

Sus artık…

çünkü sessizlik bile seni çağırıyor şimdi,

bir "mâverâ"dan düşen harf gibi,

üşüyen zamanın ucunda.