İçimin Yarım Umutları
İçimin yarım kalmıştı umutları,
ayaklanıp yola koyuluyordu terk edişlerim
Küfürler bırakıyordum haksızlığın alnına
içim acıyarak gülümsüyordum
kitapları yırtıyordu yarım kalmış okumalarım
ılık bir öfke sarıyordu içimi
dudağımda mevsim kanamaları
ayak parmaklarımda saklıydı yorgun yolculuklarım.
Şiirler ezberliyordum alıp başımı gidişlerime
dudağımda linç ediliyordu kelimeler
isyanı yaşlanmıştı tenimin
rüzgara esir düşen yapraklar gibiydim
vicdansız yağmurlar taşıyordum
sahipsizdi tüm ağıtlarım.
Susuyordum aklımın kıyılarında
soğuk sokakların çıkmazındaydı çığlıklarım...
Bulutların kalbine sığınıyordum
baktığım bütün aynaları kırdım.
Düşlerim boğulurken bile
yokluğun ne yana düşüyor diye baktım
öldüğüme üzülmedim de
inan canı acıdı olmadığın her bir yanımın.
Önemli değildi hangi renk gözlerin
çünkü hep gökkuşağıydı bakışların senin.
Herşeyim ol istedim
havam, suyum, toprağım, çiçeğim
oysa sen sadece hayal kırıklığım olmayı seçtin...
Geçmeyen bir yaraydı bu
bitmeyen bir şarkı
sönmeyen bir ateşti içimdeki
söylesene,
bu yangın.
hangimizin..?
İçte yarım dahi olsa umut varsa, kimin olursa olsun fark etmez yangın da söner elbet bir gün... Şiir adına, duygu aktarımız adına nadide bir eser. Kutlarım. Saygılar, esenlikler...