İnsan Ah İnsan

Bir sırra kadem basmak gibiydi gözleri
Her hikayenin satır arası biraz
Sözlerine sinen eksiltilmiş niyetler
Ve çocuk kokardı ömür

Üzgündü belki en çok
Daha da çoktu çoğalırken özlemi
Burukluk ki
Boynunda sallanan
Okunaksız muskasıydı düşlerinin

İnsan
Ah insan!
Neden kendine düşman,hep inkar
Ki yarı mıydı
Tesadüfi bir fotoğrafın
Hayaletten solgunluğunda dolanan

Bitiyordu yine bir bahar
Erguvan dalında
Ve bir martı daha susacaktı
Tam olarak az sonra
Hesabı tutulmadı gidenin
Maviden karaya dönen denizlerin dalgasında

Korkardı hep kıştan
Kaçardı gri soğuğundan
Ve sığınırken bakışının yalnızlığına
Aslında seyreliyordu zaman
Ki
Geçip de giden kış bile olsa

Beyazı kim sever başındaysa
Kim sever
Günlerin getirmediğini saymayı
Hep sil baştan
Yalandan türetilmiş tüm bu tanınmazlıkta
Doğuma ve ölüme en aşinamızdı hayat

Sakladığına ne kadarda bildikti oysa göz
Bu,
Bu hırslarımızda küçülmüş dünya
Ve ne çok uzak mutluluk
Yeter mi ki ölüm aklımıza
Yarımı kalmışlığı nasıl tamamlasak

Bir bahar olmalısın kendine
Bir katre umut
Hadi
Ver artık gözlerime o büyük sırrı
Ki yalanı olmayalım kendimizin
Tamamlasın bizi yaşam
Yaşama tamamlansak