İnsan Bir Sâye

İnsan bir sâye, zamanın içinde.

Yankılanan sesi, geçmişin izinde.

Anıdan bir mekânın yıldızları sönerken,
Gök kubbesi eğilmiş, hatıraları döndürür.

Zaman akar, izler yok olur,

İnsan hep bir anlam ararken kaybolur.

Bir dağ, bir yol, bir tını ötesinde,

Dün düşmüş gibidir toprağa! 

Yarını belirsiz, bugün hangi cemre kim bilir?

Kum saatinin içinde, süzülür kimsesiz.

Ve mekan susar, 

Tane tane zamana dökülür.

Hep yarım kalan, 

Tamamlanamadan gömülür.

Zaman akar, izler yok olur,

İnsan hep bir anlam ararken kaybolur.