İntihar Mektubu

vakit;
normal sandığım günün kuşluk vakti
usul usul talazlanan saçlarını görüyorum
usul usul talazlanan güzelliğin çarpıyor yüzüme
hayranlığımın doğurganlığında
bir damla yaş gözlerimde
bedenimde dinmeyen ürperti kokusu
cayır cayır tüten güneşten mi bilmem
damarlarımda sırılsıklam dolaşan alev yığını
hiç önemsenmemiş kaldırımlardan
geliyor
ve gidiyorsun
çaresizliğin kançanağında bir uğultu zihnimde;
gitme...

şuursuz geceler arkadaşım oluyor artık
uykudan yetim gözlerim
seninle meşgul
mistik bir sessizliğin eşliğinde
silüetinle dansa tutuşmuş bedenim
ertesi sabah doğuyor penceremden
ümitsiz halde
kaldırımlara dadanmış adımlarım

bir ışıltı kamaştırıyor gözlerimi
şaşkınlık hali sarmış bedenimi
sen o'sun
o sen'sin
ben senim
sen bensin...
mutluluğun revaçta olduğu bir an'dır bu
ama olmuyorsun
gönlümün dalına konmuyorsun
işte benden yana
rezil bir an'dır bu...

sen bana hakim
ben senden yetim
mağlup senfoni hıçkırıklarım
nehirler dökülüyor gözlerimden
geceler sessiz
dostlarım habersiz
yaşamın sofrasında acı tadıyorum...

çarelerin tükenmediği demokraside bana yer yok

soğuk bir intihar bileklerimde
damarlarım ateş kırmızısı
damla damla sevdam yayılıyor zemine
buruşturulmuş kağıda bir kaç karalama;
"anne beni affet..."

gönlünün bir noktasına sığdıramadığın beni
şimdi bir avuç toprağa sığdırıyorlar
ah annem! perişanlığın diz boyunda
ilk defa benim için ağlayan babam yanı başımda
dostlarımın gözlerinde hüngür hüngür dost acısı
dost acı söylermiş
ben ağlattım
ağlamayın...

kıymetsiz
duasız
imamsız
gömülüyor cesedim toprak altına
sen yine yoksun
pişmanlıktan dem tutuyorum ya
çıkmıyor sesim
işte Azrail
işte vuslat anı

şimdi ne yapıyorum?
cehennemin en dibinde
tükenmez alev yığınıyla sevişmekte bedenim
dilimde tek ses:
değmezsin...

***destina***