Kahverengi Çocuk

siyah saçlı kahverengi çocuk
bastığın yere ölüm saçıyorsun
gri yalnızlığın içinde monarşik flu bir blues
bilmeden ağlıyorsun, mızıkıyorsun

düşünmek gerek düşmeden önce
hikayesini tamamlamalı sansarlar bile
görmüyor musun ne haldeyim
üzerimde simsiyah tülden bir bulut

bıktım kırk haramileri oynamaktan
beni deli ediyorsun çocuk

kendinden başka kimseye zararın yok
bastığın yere ölüm saçıyorsun ağlıyorsun
saçların rüzgarda dağılıyor uzun ve siyah
görüyorum, yüreğine yağmur topluyorsun

yüzün fotoromanlarımdan fırlamış gibi
kendinden kaçıyorsun, korkuyorsun
resimleri yak, müziği bırak, bir şeyler yap
ellerin titriyor, unutuluyorsun çocuk

kaçıyorum senden ve her şeyden
bilmem hangi saat nerede bulsam kendimi
kendinden başka kimseyi düşünmüyorsun

sen kazandın ben kaybettim
bıktım kırk haramileri oynamaktan
bastığın yere ölüm saçıyorsun
siyam gözlü kahverengi çocuk, yanılıyorsun

bu oyunun bir sonu yok, anlamıyorsun