Kalabalıkların Yalnızı

Şarkılar ki usul usul depreştirdiğinde yaramı
Bir inilti olup kalemden düştüğünde şiir
Anlamsızlaşırken mekan
Kıvılcımsız yakarım gönül çıramı
İmbiklere dökülürken göz yaşlarım bir bir
Çırpınan sözler takılıp kalır dilime

Ben kalabalıkların yalnızı
Sen yüreğimde derin sızı




Dokunulmaz bir ağrıdır yürekteki
Ne ayna anlar halden ne dayandığım duvar
Hüzün kıpkırmızı bir melâl olurken ufukta
Yekpare bir ağıttır dudaklarımdan dökülen
Sorsaydı bir kere, kalbinde benden başka ne var
Düşerdi sessizce ellerine birkaç kelime

Ben kalabalıkların yalnızı
Sen alnımda kara yazı




Dili olsa da söylese leylü neharın
Dalgınlıklarımın kırgınlıklarımın sebebini
El vuramaz oldu tabipler onulmaz yarama
Bir derviş edasıyla sabrı kuşanırken bakışlarım
Kırk bohçaya sarıp uzaklara atarken içimdeki kini
Tercümandır sözlerim halime

Ben kalabalıkların yalnızı
Sen yalnızlığıma ölümüne razı




O zamansız, o beni benden alan, firaktan sonra
Akreple yelkovan arasında asılıdır gözlerim
Bu derûni bekleyiş kavururken sinemi
Terk-i diyar etmeyi beklerken bu muzdarip yürek
Bir şiir olup alev alev tutuşurken sözlerim
Külleri yavaş yavaş dökülürken elime

Ben kalabalıkların yalnızı
Sen, yürek yangınımın alazı

Ben kalabalıkların yalnızı
Sen, hep sen, sevdanın en azı