Kalemimde İntihar Suskunluğu

ne zaman içime bir korku düşse
aynadaki aksime sığınmak isterim
cinneti yüreğine saplanmış
bir ben görürüm benim gibi bakmayan
bir ben görürüm
gözleri benden önce intihar eden

karanlık kapımdan sızarken yalnızlığım
tenime temas eden anıları
duvarlara vurdum bu gece
cesetler çekiyor ayaklarımdaki zincirleri
bizi geri al dercesine
gözlerinin kıyısından
göz kırparak geçen yalanlarına inat
zaman diliminde asılı kalan bekleyişlerimi
kafamın tenceresinde kaynatıyorum
çırpınışın tenceremin dibine çökerken
ben
kuş çanağı avuçlarıma topluyorum gözyaşlarımı
bilmem ki
aşkın hangi köstebek çukuruna dökeyim şimdi

bazen nefesimin daraldığını hissediyorum
astımlı karanlık ilaç niyetine nefesimden faydalanıyor
kalp çarpıntım başlıyor
varlığına vurgun sol yanımda
aklımın en ücra köşesinde oturan hüznümün
ölüm orucunu bozmaya çalıştıkça
hıçkırığına karanlık mendil uzatıyor

ey başımın dert rüzgarı
iğne deliğinden geçerken zaman
diz çöktüm baktım ardından
kan emici akılsız bir sivrisinekti
tırnaklarımı kesip bıraktığım duvarımı ısırarak yıkmaya çalışan
zaman
gece gündüz iç sokaklarımı çalı süpürgesiyle süpürürken
çöp tenekemde bulduğu ekmek kırıntısı büyüklüğünde umuttu
avuçlarıma bıraktığı
aşkın sofrasına koymamla
kuru bir gürültüyle
üşüştü kargalar

dalında öten bülbülün ses tonuyla
bir düşün peşinden koşar adımlarla gittim
gecenin yırtık donundan düşen günahlara karşı
bir şemsiye açtım
şehrimin tenha sokakları karanlığın kaba etine vurdukça
kulaklarımda estirdiği uğultularla
gülüşü ağlamaklı bir sokağın genzine düştüm
önce parmaklarımdan öptü karanlık
şımardım
tekrar ağzını açmasıyla
bileğimden kaptı çığlığım ağıt türküsü yaktı

ne zaman içime bir korku düşse
şiirlerimin her dizesinde
kalemin beline bir başka sarılır yüreğim
parmak uçlarımda titrek mum ışıklarıyla
ölümler geçer gözkapaklarımdan
yalnızlığım en usta parmağımdan öperken
bir intihar suskunluğu kalemimde
kır artık beni der

karanlıkta kavga eden renklerin üstüne abandım
yavas yavaş gömüldüm rehavetime